Całe dorosłe życie wierzyłam w piramidę Maslowa. Wierzyłam, że mamy podstawowe potrzeby fizjologiczne i bezpieczeństwa, i nabudowujące się na nich potrzeby miłości, przynależności, szacunku, poznawcze, estetyczne, samorealizacji, transcendencji. Teoria potrzeb Maslowa wydawała mi się prosta, i dzięki temu elegancka. Trafnie opisująca ludzką rzeczywistość, więc użyteczna. Możliwa do krytykowania w szczegółach, jednak generalnie prawdziwa, oczywista. Przez dwadzieścia lat wierzyłam w tę teorię głęboko… aż przeczytałam Twój umysł na detoksie Rafaela Santandreu.

Najbardziej lubię jak się nade mną pochylasz. I patrzysz na mnie, tak po prostu. Kiedy to robisz, czuję, że jestem w domu. Równie najbardziej lubię do naszego domu wracać. Za każdym razem – za każdym, dosłownie – cieszysz się na mój widok niesamowicie. Jakby nasz świat właśnie się zaczął. Kocham Twoje poczucie humoru i rozbrykanie. I Twoją powagę. Całkiem nieludzkie. Pokazałaś mi znaczenie i ulotność, spraw podstawowych i chwilowych przywiązań.

Zabierałam się do obejrzenia tego filmu długo, omijając go szerokim łukiem, z namaszczeniem i trochę ostrożnie. Triada jego twórców – Wachowscy i Tykwer – jawiła mi się jako nieznośnie bliska ideału. Więc ryzykowna.  

Wróciłam z konferencji na temat czasu w badaniach biograficznych. Usłyszałam w jej trakcie między innymi o zakotwiczaniu aktualnych doświadczeń w zdarzeniach z przeszłości. Ściślej rzecz biorąc, zakotwiczamy swoje obecne przeżycia nie tyle w przeszłych zdarzeniach, co raczej w tworzonych na ich temat opowieściach. Bo, zgodnie z narracyjnym ujęciem osobowości, ludzka pamięć rejestruje nie fakty, lecz ich osobiste interpretacje, które zmieniają się wraz z upływem czasu.  

Medytacja jest skutecznym sposobem obniżania poziomu stresu i lęku, przeciwdziałania bezsenności, poprawiania nastroju. Wspiera leczenie zaburzeń depresyjnych, lękowych, odżywiania. Pomaga w radzeniu sobie z przewlekłym bólem. Generalnie, medytacja znacząco poprawia jakość życia. Wiemy o tym prawie wszyscy, jednak nie do końca w to wierzymy. Bo niby jakim sposobem regularne siedzenie i nic-nie-robienie miałoby mieć tak pozytywne skutki?