Najbardziej lubię jak się nade mną pochylasz. I patrzysz na mnie, tak po prostu. Kiedy to robisz, czuję, że jestem w domu. Równie najbardziej lubię do naszego domu wracać. Za każdym razem – za każdym, dosłownie – cieszysz się na mój widok niesamowicie. Jakby nasz świat właśnie się zaczął. Kocham Twoje poczucie humoru i rozbrykanie. I Twoją powagę. Całkiem nieludzkie. Pokazałaś mi znaczenie i ulotność, spraw podstawowych i chwilowych przywiązań.

Zabierałam się do obejrzenia tego filmu długo, omijając go szerokim łukiem, z namaszczeniem i trochę ostrożnie. Triada jego twórców – Wachowscy i Tykwer – jawiła mi się jako nieznośnie bliska ideału. Więc ryzykowna.  

Wróciłam z konferencji na temat czasu w badaniach biograficznych. Usłyszałam w jej trakcie między innymi o zakotwiczaniu aktualnych doświadczeń w zdarzeniach z przeszłości. Ściślej rzecz biorąc, zakotwiczamy swoje obecne przeżycia nie tyle w przeszłych zdarzeniach, co raczej w tworzonych na ich temat opowieściach. Bo, zgodnie z narracyjnym ujęciem osobowości, ludzka pamięć rejestruje nie fakty, lecz ich osobiste interpretacje, które zmieniają się wraz z upływem czasu.  

Medytacja jest skutecznym sposobem obniżania poziomu stresu i lęku, przeciwdziałania bezsenności, poprawiania nastroju. Wspiera leczenie zaburzeń depresyjnych, lękowych, odżywiania. Pomaga w radzeniu sobie z przewlekłym bólem. Generalnie, medytacja znacząco poprawia jakość życia. Wiemy o tym prawie wszyscy, jednak nie do końca w to wierzymy. Bo niby jakim sposobem regularne siedzenie i nic-nie-robienie miałoby mieć tak pozytywne skutki?

Oglądasz seriale? Kilkanaście lat temu twierdząca odpowiedź na to pytanie spotykała się w kręgach ludzi inteligentnych z grymasami pełnymi politowania, a co najmniej zdziwienia. Bo też do oglądania były tasiemcowe, obyczajowe lub kryminalne produkcje, po których nie należało spodziewać się porywającej rozrywki ani umysłowej czy tożsamościowej stymulacji. Na szczęście seriale, podobnie jak my sami i nasza rzeczywistość, zmieniają się. Na dobre!