Prawdziwa psychologia

Do Centrum Seniora trafiłam trochę przypadkowo. Szukałam miejsca, w którym mogłabym zakosztować psychologicznej praktyki. Nie miałam sprecyzowanych oczekiwań co do ośrodka, w którym chciałabym zostać wolontariuszką. Wiedziałam, że chcę uczyć się prawdziwej psychologii – innej niż podręcznikowa, innej niż oferowana przez grupy terapeutyczne lub rozwojowe, w których ludzie spotykają się raz w tygodniu lub miesiącu w izolowanej od otoczenia i codziennych problemów grupie.

Internetowe ogłoszenie Centrum Seniora, oferujące możliwość stażu, zwróciło moją uwagę, bo lubię i cenię pracę z osobami starszymi, od których dużo się uczę. Dodatkowo, ogłoszenie proponowało pracę w doświadczonym zespole terapeutycznym, na czym mi zależało. Kiedy to ogłoszenie przeczytałam – zadzwoniłam, obawiając się, że moja chęć bycia wolontariuszką zostanie „na pniu” odrzucona. Dlaczego?

Ano dlatego, że „psychologicznego doświadczenia” mi nie brakuje. Od piętnastu lat uczę psychologii – prowadzę wykłady i ćwiczenia na różnych uczelniach (zaczynałam na Uniwersytecie Jagiellońskim, z którego przeniosłam się na Akademię Ekonomiczną w Krakowie, od kilku lat pracuję na Wydziale Psychologii Wyższej Szkoły Biznesu – National-Louis Univerisity w Nowym Sączu, „po drodze” współpracując z innymi instytucjami). Prowadzę rozmaite treningi i warsztaty psychologiczne, m.in. z osobami starszymi w ramach Sądeckiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku.

Kochając psychologię, mając stopień doktora i ucząc podstaw psychologii zróżnicowane, czasami duże grupy ludzi, mam sporą wiedzę teoretyczną. Taka wiedza bywa niewygodna dla psychologów-praktyków. Wielu z nich odrzuciłoby mnie przypuszczalnie jako potencjalną wolontariuszkę, żeby nie ryzykować tego, że będę „się wymądrzać”, na różne sposoby „podkopując” ich autorytet. W Centrum Seniora nic takiego mie się nie przytrafiło. Nie wyobrażam sobie, żebym mogła znaleźć lepsze miejsce do nauki psychologicznej praktyki

Kliknij, żeby przeczytać całość.