Psychologia pozytywna w świetle teorii integralnej Kena Wilbera

Współczesna psychologia ma bardzo szeroki zakres zainteresowań. Psychologia procesów poznawczych, psychoonkologia, neuropsychologia, psychologia katastrof, psychologia emocji i motywacji, psychologia społeczna, psychologia śmierci, psychologia rozwojowa, psychologia transportu, psycholingwistyka, psychologia sportu, psychologia zaburzeń, psychometria, psychologia narracyjna – żeby wymienić tylko niektóre jej subdyscypliny. Jako wiedza społecznie responsywna rozwija się dynamicznie, co poszerza wiedzę o człowieku, jednak – z racji postępującego rozproszenia badań, zróżnicowania metodologii, zawężenia specjalizacji i izolacji badaczy w wielu ośrodkach – niekoniecznie ją pogłębia. Integracja wydaje się być obecnie jednym z najpoważniejszych wyzwań stojących przed psychologią, jeśli jej celem ma być jak najlepsze zrozumienie człowieka i jego działania.

Pojawienie się i szybki rozwój psychologii pozytywnej w ostatnim dziesięcioleciu zdaje się być odpowiedzią na to zapotrzebowanie. W artykule tym prezentujemy psychologię pozytywną jako nowy, wartościowy nurt integrujący wiedzę o mocnych i słabych stronach człowieka zawsze żyjącego w kontekście społecznym, więc także etycznym. Następnie, wykorzystując teorię integralną Kena Wilbera, identyfikujemy mocne i słabe strony psychologii pozytywnej, w przekonaniu, że uzupełnienie jej braków zaowocuje zwiększeniem zakresu jej stosowalności, teoretycznej i praktycznej. 

Masz ochotę przeczytać więcej? Pobierz tekst załączony poniżej!