Redaktorzy Oxford Dictionaries na początku ubiegłego tygodnia ogłosili „Słowo Roku 2016”. Została nim post-prawda, oznaczająca „okoliczności, w których fakty mają mniejszy wpływ na kształtowanie opinii publicznej niż odwoływanie się do emocji i osobistych przekonań”. Użycie tego słowa w bieżącym roku wzrosło o 2000% w stosunku do lat poprzednich, pojawiało się ono przede wszystkim w komentarzach dotyczących Brexitu oraz udziału i wygranej Donalda Trumpa w wyborach prezydenckich w USA. Post-prawda zdominowała światową politykę. Jaka jest polska polityczno-medialna post-prawda naszych czasów?

Dlaczego mój Szaszko umiera? Bo takie jest życie: kończy się śmiercią. Dlaczego umieranie? Skąd śmierć? Dlaczego właśnie taka? Równie dobrze mogłabym pytać: skąd życie? Czemu nie inne, tylko właśnie takie? Kot Szaszko, Szaszkotek. Po raz pierwszy zobaczyłam go w klatce, w krakowskim schronisku na Rybnej...

Najbardziej lubię jak się nade mną pochylasz. I patrzysz na mnie, tak po prostu. Kiedy to robisz, czuję, że jestem w domu. Równie najbardziej lubię do naszego domu wracać. Za każdym razem – za każdym, dosłownie – cieszysz się na mój widok niesamowicie. Jakby nasz świat właśnie się zaczął. Kocham Twoje poczucie humoru i rozbrykanie. I Twoją powagę. Całkiem nieludzkie. Pokazałaś mi znaczenie i ulotność, spraw podstawowych i chwilowych przywiązań.

Wróciłam z konferencji na temat czasu w badaniach biograficznych. Usłyszałam w jej trakcie między innymi o zakotwiczaniu aktualnych doświadczeń w zdarzeniach z przeszłości. Ściślej rzecz biorąc, zakotwiczamy swoje obecne przeżycia nie tyle w przeszłych zdarzeniach, co raczej w tworzonych na ich temat opowieściach. Bo, zgodnie z narracyjnym ujęciem osobowości, ludzka pamięć rejestruje nie fakty, lecz ich osobiste interpretacje, które zmieniają się wraz z upływem czasu.